We krijgen allemaal te maken met onvermijdelijk lijdenPijn, ziekte, verlies, ouderdom, dood… Alles waar we ons aan hechten blijkt vergankelijk…. Wat de toekomst in petto heeft kunnen we nooit zeker weten, al bereiden we ons nog zo goed voor.
We moeten ongelukkig durven zijn
Dirk de Wachter – Trouw, april 2017
Onvermijdelijk lijden is een natuurlijk onderdeel van het leven.
Als mens ontkomen we hier niet aan. Toch proberen we soms om deze stress, het lijden te vermijden door ons voor bepaalde levenservaringen af te sluiten. Als we hier een gewoonte van maken, krijgen we alleen maar meer problemen.
“We kunnen niet meer met verdriet omgaan, dat komt door de overtrokken maakbaarheidsgedachte”
De kunst van het ongelukkig zijn. – De Wachter
Onvermijdelijk lijden – VN, Dirk de Wachter Annemiek Leclaire
Klachten en gezondheidsproblemen
Klachten en gezondheidsproblemen kunnen verergeren omdat we dit onvermijdelijke lijden in ons bestaan niet willen accepteren. Hoe meer we er naar streven om greep te krijgen op deze onzekere aspecten, des te meer we lijden en de vreugdevolle momenten van het leven aan ons voorbijgaan. Ook kunnen we lijden door gedachten en gevoelens van zelfkritiek, afkeuring, schaamte, gevoelens van schuld en minderwaardigheid… Ook wel de innerlijke kriticus genoemd.
“Waarom, zo pleit hij, niet wat langzamer en aandachtiger leven? Je mag ook gewoon in je tuin gaan zitten in het weekend.”
Wat maakt het nog meer moeilijk meer aandacht en ruimte aan het lijden te geven?Vanuit ons brein, worden we instinct matig naar plezierige ervaringen getrokken en keren we ons af van onplezierige ervaringen. Dit komt uit een oude laag van het brein, het reptielen brein. Naast het jaag systeem was er het gevaar systeem, wat er bij fysieke dreiging voor zorgde dat de automatische overleving reacties van vechten of vluchten werden geactiveerd. In onze tijd, in het westen… gaat het meestal niet meer om fysieke dreiging maar om een mogelijke bedreiging van ons psychische welbevinden.
En de oplossing?
Gebeurtenissen die op ons afkomen en de automatische reacties van ons lichaam daarop hebben we niet zelf in de hand. Waar we wel wat aan kunnen doen is hoe we hier mee omgaan. In plaats van ons af te wenden, deze onplezierige sensaties te vermijden, stress…onrust…verdriet, kunnen we ons oefenen het meer ruimte te geven, het meer toe te laten zodat we er voor kunnen zorgen. We kunnen onszelf dan vragen: wat (of wie) heb ik nodig?
Dirk de Wachter zegt er het volgende over: “De kunst van het leven is het ongelukkig zijn. Er zou heel veel opgelost worden als mensen gewoon ongelukkig kunnen zijn. En elkaar ook daarin te kunnen vinden. Het mooie aan het ongelukkig zijn is namelijk dat we daar anderen voor nodig hebben.”
En nog betekenisvoller dan het delen van schoonheid, is het delen van de tranen. Om samen de lastigheden van het leven een plek te geven. In het contact over verdriet toont zich de echte liefde.’
**** https://www.bnnvara.nl/artikelen/sophie-in-de-mentale-kreukels-afl-1
**** ‘Als we kwetsbaarheden, verdriet en lastigheden met elkaar delen, nodigt dat uit tot vriendschap en verbinding. En tot de liefde!’ BNNVara oktober 2019
